środa, 27 lipca 2016

"Pył, co pada ze snów" Louis de Berniéres - recenzja




Miłość, wojna i te sprawy



Niewielu pisarzy potrafi mówić o wojnie – nie każdy radzi sobie z tym tak dobrze jak Wittlin czy chociażby Boyne. Odpowiednia mieszanka naturalizmu, dramatyzmu i czarnego humoru, podlana sporą dawką deheroizacji, to koktajl prawie niemożliwy do osiągnięcia. Louis de Berniéres miał odrobinę łatwiejsze zadanie, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Jego powieść miała być bowiem sagą rodzinną, która śmiało wkracza na grunt problematyki wojennej. Spodziewałam się więc rozbudowanej psychologii postaci, rozwianych marzeń o spektakularnej zabawie w żołnierzy i moralnych dylematów. Otrzymałam jednak miałkie czytadło, które nawet przez chwilę nie zmusiło mnie do zastanowienia się nad naturą człowieka.



Siostry McCosh mają prawdziwie sielskie dzieciństwo, które spędzają na zabawach z synami mieszkających po sąsiedzku rodzin Pendennisów i Pittów. Czas jednak płynie zaskakująco szybko, a na horyzoncie pojawia się zagrożenie związane z I wojną światową. Chłopcy, którzy w okamgnieniu stali się mężczyznami, postanawiają wyruszyć na front. Jednym z nich jest Ash Pendennis, po uszy zakochany w Rosie McCosh – zresztą z wzajemnością. Zaręczyny są dla nich jedynie formalnością, gdyż już od lat obiecali sobie wieczną miłość. Wojna jednak nie oszczędza zakochanych.



Postanowiłam sobie, że nie będę pastwić się nad powieścią de Berniéresa. Odnalazłam w niej bowiem kilka elementów, które przypadły mi do gustu. To od nich zacznę, starając się powstrzymać od ociekających jadem wtrąceń.



Pomimo wielu, wielu braków, Pył, co opada ze snów okazał się powieścią rzetelną. Autor nie ucieka w tematykę wojenno-miłosną, broniąc się przed faktami. Co więcej, często rzuca nam ciekawostki związane z lotnictwem czy slangiem wojskowym, co stanowi przyjemne urozmaicenie lektury. Kolejnymi smaczkami, zwłaszcza dla fanów literatury, a poezji przede wszystkim, okazały się cytaty z wybranych wierszy czy napomknienia dotyczące poetów tamtych czasów (chociażby nową gwiazdę na firmamencie, lekko skandalizującego T.S. Eliota). Choć wydaje się to jedynie drobnostką, tego typu zabiegi, przybliżające nas do lat opisywanych w powieści, uratowały Pył, co opada ze snów przed kompletną katastrofą.



Pomimo moich ogromnych obaw (i początkowego niezadowolenia), największą zaletą powieści okazało się samo przedstawienie wojny. Chociaż początkowo autor nie szczędził nam wzniosłych słów na temat braterstwa i piękna walki za ojczyznę, w ogólnym rozrachunku to właśnie rozdziały poświęcone działaniom na froncie, początkowej bezczynności i oczekiwaniu na walkę, brudowi i wiecznie rozchlapującemu się błotu oraz cichym porozumieniom z wrogiem, stały się jedynymi ciekawymi fragmentami Pyłu, co opada ze snów. Daleko de Berniéresowi choćby do Whartona, jednak w perspektywie całego utworu to właśnie początek stał się tym najbardziej wartościowym.



A teraz czas na kilka szpileczek, które mam zamiar skondensować w jednym, pełnym wyrzutu rozdziale. Nie będę wspominać o zawodzie, którego doświadczyłam, bo to tylko mój problem, że oczekiwałam po powieści tak wiele. Jednak nie sądziłam, że może być aż tak nijako, aż tak mało wiarygodnie i, co chyba najgorsze, aż tak infantylnie. Pospolity, momentami wręcz dziecięcy styl autora gryzł mnie już od samego początku, jednak postanowiłam to przełknąć i brnąć dalej. Dalej, jak zapewne się domyślacie, było jeszcze gorzej. Papierowe postaci przeskakiwały mi między oczami, nie robiąc na mnie żadnego wrażenia, nie wzbudzając uczuć (nawet tych negatywnych), przekazując sobie treści znaczące mniej niż funt kłaków. Ot, zwykłe bzdurne rozmówki nie prowadzące zupełnie do niczego, choć okraszone niesamowitą ilością zwrotów typu Moja Droga, by zachować specyfikę epoki. Chyba to jest właśnie największym problemem powieści – ona do niczego nie prowadzi, nic nie wnosi, nic nie daje. Autor poukładał zbiór opowiastek o rodzinie i bliskich jej ludziach, i połączył je w powieść, która drażni swoją kolażową formą. Bohaterowie do niczego nie zmierzają, snują się i udają, że robią coś ze swoim życiem. I choć oczywiście się ono zmienia (śluby, pogrzeby, etc.), to w nich nie następuje żadna zmiana. A może to lepiej? Bo gdy zmiana już następuje (w przypadku jednej z bohaterek), wypada ona wręcz śmiesznie, przez wzgląd na swoją skrótowość. Gdybym mogła cofnąć czas, z pewnością ostrzegłabym się przed bublem, jakim okazał się Pył, co opada ze snów.
 

Moja ocena: 

 3/10

Za egzemplarz recenzencki dziękuję
 Autor: Louis de Berniéres
Tytuł: Pył, co opada ze snów
Data wydania: 2.06.2016
Wydawnictwo:W.A.B.
Liczba stron: 640 

19 komentarzy:

  1. aby pisać o wojnie trzeba mieć pewien dar którym nie wszyscy się cechuje. Po Twojej opinii coś czuje że i mi by się ta książka nie spodobała :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To jeden z tych tematów, który łatwo może przerosnąć umiejętności autora. Tak też stało się tym razem. A szkoda.

      Usuń
  2. Czekałam na pierwsze recenzje tego tytułu, byłam bardzo ciekawa:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z tego co widziałam, pierwsze opinie na LC był bardzo pozytywne. Ja trochę wybijam się z tego grona :)

      Usuń
  3. Prawie skusiłam się na "powieść w stylu Downton Abbey", ale widzę, że chyba to jednak nie to. Z tematyki wojennej polecam Lemaitre'a i jego "Do zobaczenia w zaświatach".

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Gdyby ta powieść miała o połowę mniej stron, proponowałabym Ci się na nią skusić - w końcu nigdy nie wiadomo. Jednak taka kobyłka może być poważną stratą czasu.
      Za polecenie bardzo dziękuję - o autorze już co nieco słyszałam, ale jeszcze nie miałam przyjemności :)

      Usuń
  4. Podobają mi się te ciekawostki, podrzucane co pewien czas przez autora. Mimo wielu mankamentów, może kiedyś zdecyduję się na tę pozycję. Pozdrawiam! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Spróbuj - może znajdziesz w niej coś, czego mnie nie udało się dostrzec :)
      Pozdrawiam :)

      Usuń
  5. Będę omijać tę powieść z daleka. Zgadzam się, że książki z wątkami wojennymi często wypadają sztucznie, nazbyt patetycznie albo kompletnie niewiarygodnie. Przypomniałaś mi, że przede mną wciąż lektura "Chłopca w pasiastej piżamie".

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Może to i dobrze - nie lubię odradzać komuś lektury, bo wiem, że mam ogromne oczekiwania co do książek, a dodatkowo lubię się czepiać :) Ale na "Pył..." naprawdę nie ma co liczyć. To taka miałka paplanina.
      "Chłopiec..." jest przepiękną książką. Myślę, że rodzice powinni podsuwać ją swoim pociechom. Boyne napisał też bardziej "dorosłą" powieść o wojnie - "Spóźnione wyznania" - i jest jeszcze lepsza, niż "Chłopiec...". Więc polecam obie :)

      Usuń
    2. Dzięki jeszcze raz, będę miała te tytuły na uwadze :)

      Usuń
  6. Moja Droga (zachowajmy styl epoki);p
    Poezja jest mi ostatnio szczególnie bliska jak wiesz ;p jednak przez tych papierowych bohaterów i ostatecznie nic nie wnosząca całość ten tytuł sobie daruję;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jako słynna podwórkowa poetka z pewnością doceniłabyś wiersze swoich wielkich poprzedników. Jednak cała reszta nie jest warta Twojej uwagi;)

      Usuń
  7. Oła! Szkoda, że publikacja Cię tak mocno rozczarowała, ja chyba na razie sobie ją odpuszczę ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też żałuję, bo spodziewałam się naprawdę dobrej lektury. W każdym razie nie polecam ;)

      Usuń
  8. Podobnie niewielu filmowców potrafi mówić o wojnie. W swoim ogromnie przeróżnych skrajności, emocji, dramatów, nie jest to łatwy temat, a z pewnością nie jest to temat dla każdego. Nie znam tego autora, ale prawdopodobnie też na razie nie poznam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dokładnie - bardzo łatwo jest przesadzić, zbytnio rozdmuchać opowieść. W filmach też niejednokrotnie aż czuć flagę (raczej amerykańską) powiewającą w tle przemawiających bohaterów ;p Dlatego tym bardziej żałuję, że de Berniéres nie okazał się jednym z tych, którzy potrafią mówić o wojnie.

      Usuń
  9. "Do zobaczenia w zaświatach" Pierre'a Lemaitre'a - to chyba jedna z najlepszych książek o wojnie, jakie zdarzyło mi się czytać. A właściwie nie o samej wonnie, nie o działaniach na froncie, ale o jej wszelakich konsekwencjach: fizycznych, psychicznych, materialnych.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No i o - kolejna polecajka, którą czuję się w obowiązku poznać. Bo książki o wojnie bardzo rzadko bywają wartościowymi tekstami, artystycznie, psychologicznie i fabularnie. Dla mnie taką opowieścią jest "Sól ziemi" Józefa Wittlina, czytana dawno, dawno temu na studiach.

      Usuń

Zostaw po sobie ślad, za każdy jestem niezmiernie wdzięczna :)
Pamiętaj jednak o netykiecie. Wiadomości niecenzuralne, obelżywe i niezwiązane z tematem będą kasowane bez mrugnięcia okiem. Jeśli chcesz, żebym do Ciebie zajrzała, zostaw swój adres pod komentarzem :)