sobota, 21 listopada 2015

SWEET BOOK TAG





Dziś przychodzę do Was z przesłodkim TAGiem, do którego nominowała mnie Lunatyczka z bloga Blondie in Wonderland

za nominację pięknie dziękuję :) A oto moje odpowiedzi:


Spokojnie znalazłabym kilka książek, które wpasowują się w to kryterium. Jednak teraz na myśl przychodzi mi zbiór opowiadań Bukowskiego Kłopoty to męska specjalność. Było to któreś z kolei spotkanie z tym autorem i może to ja miałam go już dosyć, a może te teksty okazały się gorsze od pozostałych. W każdym razie brakowało mi w nich tej surowej, zgryźliwej mądrości Bukowskiego, którą miałam możliwość poznać w innych jego dziełach. 


Moja pierwsza myśl
Leon Płoszowski. Przez tę postać lektura Bez dogmatu była prawdziwą drogą przez mękę. Tę niechęć najlepiej opisują słowa Andrzeja Bobkowskiego: Leona Płoszowskiego należałoby przegrzmocić pokrzywami  po  gołym  tyłku,  wsadzić  mu  głowę  do  wody z  lodem  i  przez  pięć  dni  karmić solonymi sardynkami nie dając mu nic do picia. Po czym zapędzić do uczciwej pracy. Nic dodać, nic ująć. 


Chociaż uwielbiam horrory i thrillery, niewiele jest książek, które zmroziły mi krew w żyłach. Czasem udaje się to Kingowi, Minierowi czy Blackwoodowi. Jednak książką, która naprawdę mnie przeraziła jest Rok 1984 Orwella. To jedna z moich ukochanych powieści, a jej wydźwięk jest przerażający. Żaden horror nie jest w stanie przerazić mnie tak, jak wizja Orwella. No, chyba że Opowieść podręcznej
to jest dopiero koszmar!


Raczej nie wracam do czytanych książek, choć jest kilka wyjątków. To wyżej wymieniony Rok 1984, Mechaniczna pomarańcza, dramaty Sarah Kane i Różewicza a także... saga o Wiedźminie. 


Znowu chciałabym powiedzieć o Orwellu albo o Huxleyu, ale książką, która złamała mi serce najdotkliwiej (i po której płakałam jak głupia) jest powieść Orsona Scotta Carda Zagubieni chłopcy. Uwielbiam tego autora, jego sposób pisania, humor i wyobraźnię. Tym razem oczarował mnie historią o zwykłej rodzinie, która z powodów finansowych przeprowadza się do nowego domu. Końcówka niezmiennie doprowadza mnie do rozpaczy.


Moją ulubioną książką z dzieciństwa jest zbiór baśni Hansa Christiana Andersena w tłumaczeniu Iwaszkiewicza. Rodzice czytali mi je na dobranoc, później czytałam je sama, a teraz trzymam je u siebie w domu i nie raz po nie sięgam, by przypomnieć sobie tamte chwile i zatonąć w tych niesamowitych opowieściach.


Powiedziałabym, że Rok 1984 (tak, wiem że jestem nudna), ale ona nie wprawia mnie w dobry nastrój (choć z pewnością niczego jej nie brakuje). Wybiorę zatem Regulamin tłoczni win. Choć Świat według Garpa byłby równie dobry. Regulamin... jest powieścią melancholijną, nierzadko smutną, jednak tchnie pewnego rodzaju spokojem i (dzięki stylowi Irvinga) niesamowitym humorem. Dlatego potrafi doskonale podnieść na duchu.

Do TAGu nie nominuję nikogo
albo, jeśli tak wolicie, nominuję wszystkich, którzy mają na to ochotę :)

6 komentarzy:

  1. Uwielbiam „Mechaniczną pomarańczę”. Moje pierwsze podejście było nieudane, musiałam nieco dojrzeć. Przyznam, że najpierw widziałam film — również należy do tych, które cenię najbardziej.

    Skoro nominujesz wszystkich, to chyba sama skuszę się na tę zabawę! ;)

    Erna

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja również najpierw widziałam film i uwielbiam go, pomimo wszelkich różnic. Za książkę zabrałam się od razu po seansie, kiedy tylko dowiedziałam się, że Kubrick nie uwzględnił ostatniego rozdziału.

      W takim razie zapraszam :) Z chęcią zajrzę i podglądnę Twoje odpowiedzi na pytania ;)

      Usuń
  2. Nominacja w kategorii "Pudding" mnie rozbroił:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ach ten Leon... całe szczęście nie tylko we mnie wzbudzał takie emocje ;)

      Usuń
  3. Oj, uwielbiam "Mechaniczną Pomarańczę"! Film tak samo jak książkę, jednak to literacki pierwowzór skradł moje serce najpierw :)

    Pozdrawiam
    http://niekulturalna-o-kulturze.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dużo osób, które oglądają film po przeczytaniu książki strasznie psioczą na wizję Kubricka. Dla mnie jednak i jedno, i drugie to majstersztyk. Chociaż powieść bardziej - to w końcu lingwistyczny eksperyment, a to zobowiązuje ;)
      Pozdrawiam również :)

      Usuń

Zostaw po sobie ślad, za każdy jestem niezmiernie wdzięczna :)
Pamiętaj jednak o netykiecie. Wiadomości niecenzuralne, obelżywe i niezwiązane z tematem będą kasowane bez mrugnięcia okiem. Jeśli chcesz, żebym do Ciebie zajrzała, zostaw swój adres pod komentarzem :)